Plezier
"Ik heb wel lekker geschaatst", zei Esmee Visser nadat ze goud had gewonnen op de Olympische Spelen. En volgens mij veegde ze daarmee rellen rondom de Anema en beschuldigingen van Bergsma en nog veel meer "gedoe" op één grote hoop.
Het maakt de belachelijkheid van trainers als Jillert Anema, die sport lijkt te zien als een bijzonder vorm van oorlog, zichtbaar. En ja, ik ken Jillert niet persoonlijk, maar toch.
Plezier in de sport, dat is wat er van die uitspraak van Esmee laat zien. En dat is natuurlijk waar het om gaat. Al mijn spelers in het voetbalteam zijn begonnen met voetbal omdat ze het leuk vonden. Leuk om te mogen voetballen, maar misschien misschien leuk om met een voetballend vriendje mee te gaan of leuk om eindelijk het huis uit te kunnen.
Mijn zoon speelde bij een vriendje die toevallig bij voetbal mee ging trainen. Hij ging dus ook maar mee doen. Toen hij terugkwam was hij verkocht.
Hij wilde vanaf toen elke week. En wel drie keer per week als dat zou kunnen. Tot op de dag van vandaag. Het vriendje heeft nog drie maal meegedaan en is er mee gestopt. Hij vond het niet zo leuk. Kortom sport begin je, en doe je voor je plezier.
Dus waarom halen we het in onze hoofd om kinderen hele wedstrijden aan de kant te zetten omdat ze niet goed genoeg zouden zijn? Waarom manipuleren we jeugdige sporters en vertellen ze exact wat ze moeten doen als ze dat ook zelf kunnen bedenken?
Waarom selecteren we vijf-jarige kinderen voor voetbal en maken hen, hun ouders en omgeving gek om vervolgens 95% een kater te bezorgen omdat ze weer afvallen? Waarom halen we vriendjes en vriendinnetjes die heel graag samen sporten uit elkaar omdat één net iets beter tegen een bal trapt als een ander?
Waarom zetten we jeugdige spelers onder het motto van doorselecteren een half seizoen aan de kant? Waarom organiseren bonden wedstrijden voor kinderen waarbij ze gediskwalificeerd kunnen worden omdat ze van de zenuwen net een half tiende te vroeg starten? Om maar eens een paar situaties uit mijn eigen sportpraktijk aan de kaak te stellen.
De antwoorden op bovenstaand vragen is meestal niet: "het behouden of vergroten van het plezier". De vraag die bij sport centraal zou moeten staan is of het leuk genoeg is om te doen. Leuk genoeg om alle de inspanningen en opofferingen blijvend te rechtvaardigen.
Voor mij was de lach en de zin van Esmee het hoogtepunt van de Olympische Spelen. Esmee Visser maakte mij persoonlijk één ding duidelijk: Als coach en trainer is mijn belangrijkste opdracht om dat plezier van mijn jeugdige sporters voorop te stellen en te vergroten met mijn mogelijkheden.
En dat gaan we morgen bij de wedstrijd maar weer proberen. Ik hoop dat ze de coach van de tegenpartij ook heeft geïnspireerd met deze boodschap, dan is een leuke wedstrijd verzekerd. Of zou Jillert ook aan voetbal doen?
Het maakt de belachelijkheid van trainers als Jillert Anema, die sport lijkt te zien als een bijzonder vorm van oorlog, zichtbaar. En ja, ik ken Jillert niet persoonlijk, maar toch.
Plezier in de sport, dat is wat er van die uitspraak van Esmee laat zien. En dat is natuurlijk waar het om gaat. Al mijn spelers in het voetbalteam zijn begonnen met voetbal omdat ze het leuk vonden. Leuk om te mogen voetballen, maar misschien misschien leuk om met een voetballend vriendje mee te gaan of leuk om eindelijk het huis uit te kunnen.
Mijn zoon speelde bij een vriendje die toevallig bij voetbal mee ging trainen. Hij ging dus ook maar mee doen. Toen hij terugkwam was hij verkocht.
Hij wilde vanaf toen elke week. En wel drie keer per week als dat zou kunnen. Tot op de dag van vandaag. Het vriendje heeft nog drie maal meegedaan en is er mee gestopt. Hij vond het niet zo leuk. Kortom sport begin je, en doe je voor je plezier.
Dus waarom halen we het in onze hoofd om kinderen hele wedstrijden aan de kant te zetten omdat ze niet goed genoeg zouden zijn? Waarom manipuleren we jeugdige sporters en vertellen ze exact wat ze moeten doen als ze dat ook zelf kunnen bedenken?
Waarom selecteren we vijf-jarige kinderen voor voetbal en maken hen, hun ouders en omgeving gek om vervolgens 95% een kater te bezorgen omdat ze weer afvallen? Waarom halen we vriendjes en vriendinnetjes die heel graag samen sporten uit elkaar omdat één net iets beter tegen een bal trapt als een ander?
Waarom zetten we jeugdige spelers onder het motto van doorselecteren een half seizoen aan de kant? Waarom organiseren bonden wedstrijden voor kinderen waarbij ze gediskwalificeerd kunnen worden omdat ze van de zenuwen net een half tiende te vroeg starten? Om maar eens een paar situaties uit mijn eigen sportpraktijk aan de kaak te stellen.
De antwoorden op bovenstaand vragen is meestal niet: "het behouden of vergroten van het plezier". De vraag die bij sport centraal zou moeten staan is of het leuk genoeg is om te doen. Leuk genoeg om alle de inspanningen en opofferingen blijvend te rechtvaardigen.
Voor mij was de lach en de zin van Esmee het hoogtepunt van de Olympische Spelen. Esmee Visser maakte mij persoonlijk één ding duidelijk: Als coach en trainer is mijn belangrijkste opdracht om dat plezier van mijn jeugdige sporters voorop te stellen en te vergroten met mijn mogelijkheden.
En dat gaan we morgen bij de wedstrijd maar weer proberen. Ik hoop dat ze de coach van de tegenpartij ook heeft geïnspireerd met deze boodschap, dan is een leuke wedstrijd verzekerd. Of zou Jillert ook aan voetbal doen?
Reacties